Stel je voor: je leeft met posttraumatische stressstoornis (PTSS), en de wereld voelt als een mijnenveld. Dat was mijn realiteit acht tot tien jaar geleden. Elke trigger – een onbeantwoorde e-mail, een stapel papieren, de gedachte aan mijn belastingaangifte – kon me volledig lamleggen. Belemmerende gedachten en emoties, geboren uit een traumareactie, sloten me op in mijn eigen hoofd. Het was alsof ik gevangen zat in een vesting, met een eindeloze lijst van “moetjes” als een donderwolk boven me. Ik sloeg dicht, keer op keer, overweldigd door angst en chaos.
Maar wat nu, dacht ik, als ik het tóch doe? Wat als ik een kleine stap zet, hoe minuscuul ook? Dat was het moment dat alles begon te veranderen, dankzij een simpele tip die mijn strijd met blokkades door PTSS transformeerde. Niet meteen, niet groots, maar langzaam, als een zaadje dat ontkiemt in de stilte.
De Tip Die Alles Veranderde
De tip was even eenvoudig als briljant: kies drie dingen uit die eindeloze lijst van taken. Drie maar. En beloof jezelf dat je elk van die drie dingen slechts een kwartier aandacht geeft. Dat is alles. Vijftien minuten per taak, en daarna? Beloon jezelf. Met wat? Dat mocht ik helemaal zelf bepalen. Een kopje koffie met een scheutje karamel, een aflevering van mijn favoriete serie, of zelfs een dagje sauna als ik écht iets groots wilde. De beloning was mijn keuze, mijn moment van licht in de duisternis van PTSS.
Ik begon klein. Drie taken in een maand, elk een kwartier. Eén van die taken was mijn boekhouding en belastingaangifte – een monster dat mijn traumareacties voedde. Ik weet nog hoe ik mijn laptop opende, op de powerknop drukte, en het scherm oplichtte. En toen? Een melding: “Windows moet updaten. Dit kan even duren.” Perfect, dacht ik. Ik zat daar, starend naar een laadbalk die tergend langzaam vooruit kroop, terwijl mijn hartslag kalmeerde. Voor ik het wist, waren de vijftien minuten voorbij. Missie geslaagd! Ik had mijn boekhouding “aandacht gegeven”. Een groen vinkje op mijn lijst. Het voelde als een kleine overwinning op mijn belemmerende emoties, hoe absurd het ook klinkt.
Kleine Stappen, Grote Doorbraken
In het begin gebeurde er niet veel in die kwartiertjes. Soms zat ik gewoon te staren, mijn gedachten een wirwar van chaos, mijn lichaam verstijfd door de blokkades. Maar dat was oké. De afspraak was aandacht, niet resultaat. En die beloningen? Die maakten het verschil. Een cappuccino smaakte nog nooit zo goed als na drie van die kleine sessies. Al snel ging ik van drie taken per maand naar drie per twee weken, toen per week, en uiteindelijk per dag. De beloningen trokken me vooruit, als een lantaarn in de mist van mijn angsten.
Weken later gebeurde er iets magisch. Ik opende mijn laptop, begon aan diezelfde boekhouding, en ineens… vergat ik de tijd. Voor ik het wist, had ik drie kwartier gewerkt. Facturen gesorteerd, bonnetjes ingevoerd, alles klaar. Klaar! Ik zat daar, verbijsterd, met een glimlach die ik in maanden niet had gevoeld. De belemmerende gedachten die me normaal zouden opslokken, waren stil. Het was geen strijd meer. Het was… gedaan.
De Les Die Blijft
Wat ik leerde, was niet hoe ik taken moest aanpakken, maar hoe ik de belemmerende gedachten en emoties van mijn traumareacties kon overwinnen. Door de inspanning te belonen in plaats van het resultaat, gaf ik mezelf ruimte om te ademen, om te herstellen. Elke vijftien minuten was een stapje uit het moeras van PTSS. En weet je wat ik ontdekte? Als ik mijn angsten niet uit de weg ging, verdwenen ze vaak vanzelf. Niet altijd, niet meteen, maar het patroon was gebroken.
Nu, jaren later, mede door deze aanpak en andere helende stappen, is mijn PTSS volledig verdwenen. De sporen die het ooit achterliet, zijn vervaagd. Ik heb plezier gevonden in het doen. Het proces zelf – die kleine, bewuste stappen – geeft me kracht. Dat is mijn beloning geworden. Niet de sauna, niet de koffie, maar het gevoel dat ik vrij ben van mijn trauma.
En dat, mijn vriend, is een verhaal dat het waard is om te delen.